Lectoescritura/A lectura/Procedemento fonolóxico versus procedemento léxico

O procedemento fonolóxico consiste en facer exactamente o mesmo que fai un neno cando se inicia á lectoescritura. O neno interpreta os grafemas e recoñece os fonemas correspondentes deducindo o seu son habitual por mor, probablemente, da memoria, da segmentación e da interrelación contextual. Tras recoñcer os grafemas, sabedor do son que representan, pronúnciaos uníndoos e dando lugar a un acto de fala. Non é necesariamente un acto de fala comunicativo, pois quizais, aínda no momento de pronunciar o que le, non é quen de decodificar a mensaxe, pero, cando o neno le por exemplo a palabra ká-sa, pode estar capacitado para interpretar, unhas milésimas de segundo despois, aquilo que leu.

O procedemento fonolóxico pode ser pouco rápido, pero non ten por que ser exitoso, pois non é o mesmo encontrármonos cun texto que poña avía (avía tres fadas) ca cun texto que poña clinched (...just clinched promotion) se non dominamos o inglés. Sexa como sexa, o procedemento desenvólvese inda que, ó remate, poidamos dicir que non hai acto comunicativo por non ser posible a decodificación.

Co tempo, o neno que le grafema a grafema, que interpreta fonema a fonema, será quen de memorizar sílabas e interpretalas. Cando se encontre coa secuencia ca, saberá o que é; cando se ache con sa, saberá tamén o que é sen precisar atender cada un dos dous grafemas que compoñen esa sílaba, pois leraa conxuntamente.

É este un xeito de lectura intermedio pero máis próximo ó procedemento fonolóxico do que ó léxico pois o que se le non ten aínda unha correspondencia no campo do significado. Cando haxa esa correspondencia, a lectura deixará de ser fonolóxica e pasará a ser léxica. En definitiva, o procedemento fonolóxico non é léxico se non se recoñecen lexemas.

O procedemento léxico supón recoñecer inmediatamente a palabra escrita. Se nos encontramos co vocábulo casa, non procedemos a segmentar o vocábulo para a súa interpretación, entendémolo porque o visualizamos conxuntamente e esa visualización ten correspondencia na base de datos que conforma a nosa memoria vocabularia.

En palabras de Álvaro Marchesi, César Coll e Jesús Palacios:

Operar correctamente coa vía fonolóxica supón separar a palabra nas súas unidades menores (sílabas, fonemas) a través do que se denomina conciencia fonolóxica, ou capacidade de segmentar a palabra nas súas partes. Esta capacidade énos especialmente necesaria cando queremos acceder ó significado de palabras novas, dífíciles ou descoñecidas, que non podemos recoñecer mediante unha simple ollada [...].

Operar coa vía léxica [...] supón recoñecer a palabra escrita que vemos dunha forma practicamente inmediata, sen tela que reconstruír fonoloxicamente son a son. É, pois, unha vía máis rápida de acceso ó significado, e require ter memorizados os patróns de palabras.