Novela/O espazo

Capítulo anterior: Personaxes

Capítulo seguinte: As formas do épico

Outro dos elementos constitutivos da narración é o lugar en que se desenvolve a acción e a actuación dos personaxes. Ese contorno axuda de forma decisiva a obter verosimilitude creando un fondo de autenticidade. Fronte ó tempo -en certa medida unidade abstracta e aleatoria- o espazo destaca polos seus perfís concretos e pola súa capacidade de sistematizar de maneira fixa e estable as accións narrativas.

O espazo narrativo pode presentar varias funcións:

As referencias espaciais (conectores) contribúen a crear efecto de realidade e polo tanto de verosimilitude.
O espazo é un factor de coherencia e cohesión textual e incluso chega a ser un factor decisivo na organización do material.
Ás veces o espazo ten unha función simbolizadora e explicativa respecto da psicoloxía ou conduta do personaxe, particularmente en correntes como o romanticismo, realismo e expresionismo: o espazo reflicte, aclara ou xustifica o estado anímico do personaxe.

No plano do discurso o espazo configura a realidade textual posibilitando varios modelos organizativos:

Unidade espacial: un único ámbito espacial vaise mostrando progresivamente.
Dualidade espacial: un personaxe existe e enfróntase a dous mundos opostos.
Percorrido espacial: diversos cambios de espazo no deambular dun personaxe. Un camiñar que pode ser odiseico.

Disolución do espazo: obras nas que o espazo e o tempo se dilúen na nada. No plano da historia o espazo introdúcese no desenvolvemento argumental modificando, axudando na resolución de accións, en verdadeira competencia cos personaxes, podendo chegar a personificarse

No plano da narración o espazo implica a visión estilística do autor á hora de situar as accións.