Exercicios de morfosintaxe en lingua galega/adverbio

En Galilibros, o Wikibooks en galego.
Galilibro
Exercicios de
morfosintaxe
Fonética
O substantivo
O adxectivo
O artigo
O persoal
O demostrativo
O posesivo
O indefinido
O relativo
O numeral
O adverbio
O verbo
A preposición
A conxunción
Nexos comparativos
A interxección
Clases de palabras
Outros Galilibros

Ir a:   Curso de lingua galega ····· Hª do galego ····· Exercicios de morfosintaxe ····· Exercicios de ortografía ····· Exercicios de léxico 

  A Normativa oficial do galego (na wikipedia galega) 


Exercicio[editar]

Exercicio 1[editar]

Subliña os adverbios do seguinte texto:

...esculcándolle os pensamentos máis fondos. Como veciño do pazo, moitas veces chegaba a visitar a don Caetano. Sempre lle fuxía o herdeiro. De neno facíalle carantoñas cando se voltaba de costas e xa de mozo estívolle apuntando cun fusil dende o muro do pomar. ¡Debera matalo entón! Agora sentiuse afogado de rabia e vergonza. Arrempuxou a Xenara e foise sentar no arcaz saudando ó fidalgo. "Boas noites, don Xosé; non agardaba atopalo por aquí". Mais a vociña saíu tan baixa, rouca e cargada de traicións que o don Xosé María se voltou sorprendido ó tempo que o herdeiro dos Doncos lle apuntaba o costado. Dunha valente labazada botouno medio derreado sobre a lareira, que lle chamuscou o tabardo, e a Xenara suxeitoulle os brazos. O Doncos soltou a arma chorando de rabia. O fidalgo, co xenio de sempre. (Otero Pedrayo: Os camiños da vida).

Exercicio 2[editar]

Subliña os adverbios do seguinte texto:

Tódolos días pasaba por alí diante un home alto inmerso na súa soidade, andaba lento, non sei o que iría cavilando. Sempre acompañaba un can forte, case tan grande coma el, que corría lixeiro en busca do vento, en busca da vida que fuxía diante deles. O home faláballe ó can con palabras claras e limpas, pero faláballe baixo, paseniño; ás veces chamábao petando forte cun pau cando o animal se escondía baixo algún coche.

Exercicio 3[editar]

Subliña os adverbios das seguintes secuencias:

  • Medio en serio, medio de broma, espetoulle: a cabra co vizo mete os cornos no cu
  • Ese automóbil non lle saíu gratis.
  • Eis un hendecasílabo inserido nun poema composto con heptasílabos.
  • Aprezo moito máis a que me custou menos.
  • Chamoulle enormemente a atención o ben que cantas.
  • ¿Logo ti xogaches moi pouco tempo?, pero eu fracturei o úmero, logo non puiden competir nada.
  • Era moitísimo máis grande a pedra que lle pasou xustiño entre as patas
  • Os máis baixos falaban moi alto e, claro, oíaselles máis, Os máis lentos na fala andan lixeiro no traballo, Os menos febles teñen a posibilidade de berraren forte.
  • Foron días ben difíciles..

Solucións[editar]

Exercicio 1[editar]

(Consideramos os tradicionais adverbios de dúbida, afirmación e negación como marcas de modalidade e pómolos entre comiñas. Véxase Adverbio/Negación, afirmación e dúbida)

...esculcándolle os pensamentos máis fondos. Como veciño do pazo, moitas veces chegaba a visitar a don Caetano. Sempre lle fuxía o herdeiro. De neno facíalle carantoñas cando se voltaba de costas e xa de mozo estívolle apuntando cun fusil dende o muro do pomar. ¡Debera matalo entón! Agora sentiuse afogado de rabia e vergonza. Arrempuxou a Xenara e foise sentar no arcaz saudando ó fidalgo. "Boas noites, don Xosé; "non" agardaba atopalo por aquí". Mais a vociña saíu tan baixa, rouca e cargada de traicións que o don Xosé María se voltou sorprendido ó tempo que o herdeiro dos Doncos lle apuntaba o costado. Dunha valente labazada botouno medio derreado sobre a lareira, que lle chamuscou o tabardo, e a Xenara suxeitoulle os brazos. O Doncos soltou a arma chorando de rabia. O fidalgo, co xenio de sempre. (Otero Pedrayo: Os camiños da vida).

Exercicio 2[editar]

(Consideramos os tradicionais adverbios de dúbida, afirmación e negación como marcas de modalidade e pómolos entre comiñas. Véxase Adverbio/Negación, afirmación e dúbida)

Tódolos días pasaba por alí diante un home alto inmerso na súa soidade, andaba lento, "non" sei o que iría cavilando. Sempre acompañaba un can forte, case tan grande coma el, que corría lixeiro en busca do vento, en busca da vida que fuxía diante deles. O home faláballe ó can con palabras claras e limpas, pero faláballe baixo, paseniño; ás veces chamábao petando forte cun pau cando o animal se escondía baixo algún coche.

Exercicio 3[editar]

(Consideramos os tradicionais adverbios de dúbida, afirmación e negación como marcas de modalidade e pómolos entre comiñas. Véxase Adverbio/Negación, afirmación e dúbida)

  • Medio en serio, medio de broma, espetoulle: a cabra co vizo mete os cornos no cu
  • Ese automóbil "non" lle saíu gratis.
  • Eis un hendecasílabo inserido nun poema composto con heptasílabos.
  • Aprezo moito máis a que me custou menos.
  • Chamoulle enormemente a atención o ben que cantas. (Véxase:Adverbio/Combinatoria)
  • ¿Logo ti xogaches moi pouco tempo?, pero eu fracturei o úmero, logo non puiden competir nada.
  • Era moitísimo máis grande a pedra que lle pasou xustiño entre as patas
  • Os máis baixos falaban moi alto e, claro, oíaselles máis, Os máis lentos na fala andan lixeiro no traballo, Os menos febles teñen a posibilidade de berraren forte.
  • Foron días ben difíciles.



Ir a:   Curso de lingua galega ····· Hª do galego ····· Exercicios de morfosintaxe ····· Exercicios de ortografía ····· Exercicios de léxico 

  A Normativa oficial do galego (na wikipedia galega)