Esquizofrenia/Introdución

A Esquizofrenia clasifícase entre as denominadas "Psicoses Endóxenas", caracterizadas por unha perda do xuízo da realidade, detención ou interrupción biográfica, ausencia de conciencia de enfermidade, síntomas egosintónicos, angustia primaria e presenza de fenómenos psíquicos impropios (delirio, alucinacións). Co termo "endóxena" búscase poñer de manifesto o feito fundamental de que os procesos psicopatolóxicos esenciais desenvólvense no interior do ser psíquico individual.

A esquizofrenia caracterízase comunmente polos chamados síntomas positivos (exacerbacións do comportamento normal) e por síntomas negativos (a falta ou decaemento do comportamento normal). Os síntomas positivos agrúpanse baixo o termo psicose e tipicamente inclúen delirios, alucinacións e desorde do pensamento. Os síntomas negativos poden incluír dificultade na fala, emocións impropias ou perda destas e falta de motivación. Ademais poden aparecer problemas de diminución neurocognitiva. Estas toman a forma de redución ou deterioro de funcións psicolóxicas básicas tales como a memoria, a atención, a resolución de problemas e a cognición social. A aparición da enfermidade habitualmente ten lugar ao final da adolescencia e principio da idade adulta, sendo os homes propensos a mostrar síntomas antes cás mulleres.

O psiquiatra Emil Kraepelin foi o primeiro en agrupar o que el chamaba dementia praecox e outras formas de enfermidade mental. Esta clasificación foi renomeada máis tarde como esquizofrenia polo psiquiatra Eugene Bleuler cando se viu que o nome de Kraepelin non era o máis adecuado para describir o estado.

O enfoque do diagnóstico da esquizofrenia tivo oposición, sobre todo por parte de movementos anti-psiquiatría, que argumentan que clasificar determinados pensamentos e comportamentos como enfermidade permite o control social de individuos que a sociedade atopa indesexables pero que non cometeron ningún crime. Este argumento, din, é un modo inxusto de clasificar un problema social como un problema médico para permitir a retención forzosa e o tratamento de xente que mostra devandito comportamento, que é algo que se pode realizar baixo o amparo da lexislación para a saúde mental na maioría dos países occidentais.

Máis recentemente, foi argumentado que a esquizofrenia é só un dos extremos dun espectro de experiencias e comportamentos, e tódalas persoas poderían ter algunhas experiencias así na súa vida. Isto é coñecido como o 'modelo de psicose continuo' ou o 'enfoque dimensional' e é argumentado principalmente polo psicólogo Richard Bentall e o psiquiatra Jim van Vos.

Aínda que non se identificaron as causas definidas da esquizofrenia, a maioría dos investigadores e clínicos na actualidade cren que a esquizofrenia é sobre todo un trastorno do cerebro. Crese que a esquizofrenia pode ser resultado dunha mestura de predisposición xenética (estudos xenéticos utilizando varias técnicas mostraron que os parentes de xente con esquizofrenia teñen maiores probabilidades de mostrar signos de esquizofrenia) e o estrés ambiental (a investigación suxire que acontecementos tensionantes poden preceder a un episodio esquizofrénico).

Tamén se cre que os procesos no neurodesenvolvemento inicial son importantes, en particular aqueles que ocorren durante o embarazo. Na vida adulta deuse particular importancia ao trastorno das vías mesolímbicas que liberan o neurotransmisor dopamina.

Esta teoría coñecida como a hipótese dopaminérxica da esquizofrenia, procede principalmente do descubrimento accidental de que un grupo de drogas que bloquean o funcionamento da dopamina, coñecidas como fenotiazinas, reducen os síntomas psicóticos. Estas drogas foron obxecto de moito desenvolvemento e a medicación antipsicótica é utilizada actualmente como tratamento de primeira liña. Así a todo, esta teoría vese que é demasiado simplista como para constituír unha explicación completa.