En euskara, tódolos verbos poden nominalizarse (que non é o caso o francés [pero si do galego, mediante a construción "o" + infinitivo]), é dicir, poden converterse en sustantivos.
Os que teñen o seu participio pasado rematado en -n substitúen o seu -n por un -te:
erran: "dicir" ("dito") > errate: "acto/acción/efecto de dicir", "o dicir", "o dito"
Os que teñen o seu participio pasado rematado en -tu ou -du transforman estas terminacións en -tze:
hartu > hartze: "acto/acción/efecto de coller", "o coller", "a colleita", "a recolección"
Os que teñen o seu participio pasado rematado en -i transfórmano en -te se este está precedido de -s-, de -z- ou de -tz-, pero convérnteno en -tze- no resto dos casos (por exmplo, cando está tras un -rr- ou un -l-):
ikusi > ikuste: "acto/acción/efecto de ver", "a vista", "a visión"
idatzi > idatzte > idatze: "acto/acción/efecto de escribir", "a escrita"
ibili > ibiltze: "acto/acción/efecto de irse", "a marcha", "a partida"
Para os verbos do grupo D, engádese case sempre -tze:
erre > erretze: "acto/acción/efecto de arder/fumar"
Nota: Xa que tódolos verbos vascos poden converterse en nomes (é dicir, nominalizarse), declínanse como o resto os nomes (mendi, etxe, ...)
A pregunta que pode xurdir é que para que pode servir isto. Pois ben, para dicir por exemplo "está prohibido fumar" se usa esta estrutura:
erretzea debekatua da: "o acto/acción/efecto de fumar está prohibido" ("fumar+o" + "prohibido" + "está")
