Curso de lingua galega/Os determinantes/O posesivo

Curso de L. Galega

Gramática

Primeiras normas O alfabeto As vogais Recoñecer a abertura media As consoantes A gheada O seseo A acentuación O substantivo Masculino e feminino Singular e plural O Adxectivo A gradación Os determinantes O artigo O demostrativo O posesivo O numeral O indefinido O relativo O persoal O persoal tónico O persoal átono Pron. de solidariedade "Te" e "che" "Llo" e "llelo" Colocación O adverbio Nexos A preposición A conxunción Construcións comparativas A interxección O verbo Verbos regulares Paradigma Morfemas VV. regulares con alternancia Verbos Irregulares Paradigma Facer dicir e haber Pór, dar e saber Ser, estar e ir Valer, poder e querer Ver, vir e ter O participio O infinitivo conxugado As perífrases

Historia da lingua

Formación O substrato Romanización e latinización Concepto de lingua romance O latín vulgar Fontes Do clásico ó vulgar O latín da Hispania Listado de linguas románicas Exemplo O superestrato Substrato cultural O adstrato A Idade Media Os séculos escuros A ilustración O Rexurdimento Ata a Guerra Civil A ditadura franquista A democracia

Ir a: Exercicios sobre o posesivo
Ir a:   Curso de lingua galega ····· Hª do galego ····· Exercicios de morfosintaxe ····· Exercicios de ortografía ····· Exercicios de léxico 

  A Normativa oficial do galego (na wikipedia galega) 

Os determinantes posesivos acompañan un nome e indican posesión, propiedade, pertenza ou simple relación de correspondencia.

Veremos as formas que poden adoitar os determinantes posesivos no seguinte cadro:

	un posuidor				varios posuidores
	masculino		feminino		masculino		feminino
	singular	plural	singular	plural	singular	plural	singular	plural
1ra persoa	meu	meus	miña	miñas	noso	nosos	nosa	nosas
2da persoa	teu	teus	túa	túas	voso	vosos	vosa	vosas
3ra persoa	seu	seus	súa	súas	seu	seus	súa	súas

Velaí algúns exemplos do uso dos posesivos:

Qué funcións teñen os posesivos?

nada interesante

Cómpre saber ademais que ...

• O posesivo cando vai diante dun nome ten que ir obrigatoriamente con artigo: o meu can; a túa casa. Hai algúns casos que non é obrigada a presenza do artigo co posesivo:
  • Cos nomes de parentesco: miña nai; nosos irmáns
  • Nos vocativos: Meu pai, que estás no ceo, santificado sexa o teu nome
  • En exclamacións: ¡Meu Deus!; ¡Meu amigo, así son as cousas!
  • Con nomes referidos a seres únicos ou a dignidades: Nosa Señora do Carme; Súa Excelencia
  • Nalgunhas frases feitas: meu dito, meu feito
• Os xiros: de meu, de teu, de seu, de noso, de voso, de seu úsanse para expresar a pertenza exclusiva; así, a frase Antón vive na súa casa non quere dicir que a casa pertence a Antón; mentres que se dicimos Antón vive en casa de seu, estamos a dicir que a casa lle pertence a Antón. Outras veces, esas formas indican que unha calidade se ten por propia natureza: O Carlos é bo de seu = Carlos é bo por natureza
• As formas cadanseu/s, cadansúa/s empréganse para lle adxudicar un obxecto a cada persoa, dentro dun grupo; ou cando se lles quere distribuír un número igual ou semellante de obxectos a varias persoas. Vai sempre ao lado do obxecto que se distribúe e nunca da persoa: regaleilles cadanseu balón ós meus sobriños; repartín entre eles cadanseus caramelos
• As formas da primeira persoa poden indicar familiaridade ou afectividade: o noso Xoán está a vivir en Santiago; o meu Paco ten moi boa man para a cociña
• Fixádevos no valor que ten o posesivo feminino detrás de determinadas locucións adverbiais: pasou diante nosa (de nós), caeu enriba súa (dela)
• Outros significados do posesivo:
  • os meus, os teus, os seus, os nosos, os vosos poden ter o significado de "a miña, a túa ... familia": os meus veñen de vacacións en Xullo
  • as miñas, as túas, as súas, as nosas, as vosas poden significar "as cousas, feitos ou trasnadas que adoita facer unha persoa": o meu fillo xa fixo unha da súas, díxolle unha das súas e deixouno calado
  • o meu, o teu, o seu, o noso, o voso poden significar "o que me (che, lle, ...) gusta" ou "o propio, o natural de min, de ti, ...": a pintura non é o meu
  • É frecuente achar o posesivo meu como vocábulo vocativo adecuado para chamar a atención dun compañeiro: Meu, botámoslles unha man á brisca